4 มิ.ย.53 เรื่องราวในวันที่ 2 และ 3 มิ.ย.53 เริ่มต้นจากทีมอาจารย์ของมหาวิทยาลัย เดินทางไปกรุงเทพฯ ร่วมประชุมวิชาการ nccit ในเวลากลางวันด้วยรถตู้ของมหาวิทยาลัย และเข้าพักค้างแรมในโรงแรม eastin (2300=1500) สุดหรูหนึ่งคืน โดยมีผมเป็นผู้กำแผนที่ในมือ จากแผนที่เราก็ไปถูกที่ถูกทาง แต่พบว่าแผนที่ระบุตำแหน่งผิด เมื่อสอบถามจากน้องเป็ก (คุณกาญจนา วิริยะพันธ์) และน้องแคทแว่น (คุณวัชรีวรรณ จิตตสกุล) ซึ่งเป็นกรรมการจัดงานและช่วยจองโรงแรม จึงไปถูกโรงแรมในเวลาเย็นแต่ฝนตกทำให้ไปไหนได้ไม่ไกล แล้วเราก็ลุยฝนไปทานอาหารเย็นร่วมกัน รวมค่าอาหาร 550 บาท สำหรับ 6 คน (ถูกเหลือเชื่อเพราะสั่งกว่า 10 รายการ)
การค้างแรมเรามี 6 คน จึงเช่า 3 ห้อง แต่มีอาจารย์ผู้หญิงโสดหนึ่งท่าน ที่พักกับใครก็ไม่ได้ ถือเป็นจุดอ่อนของทีม ทำให้ผู้ชาย 3 คนพักห้องเดียวกัน แล้วบังเอิญผมพกเสื่อจากที่บ้านไป 1 ผืน จึงสรุปกันว่าใครเอาเสื่อมาคนนั้นก็นอนเสื่อ วันรุ่งขึ้นเริ่มทำงานในฐานะตัวแทนของมหาวิทยาลัยมาร่วมจัดงาน ช่วงเช้าฟังบรรยายจาก Prof.Dr.Wolfgang A. Halang และ Prof. Dr.Jesse Jin พักเที่ยงผมให้คูปองอาหารกับพี่ตี๋ แล้วผมก็เดินเท้าพร้อมเป้คอมพิวเตอร์จากโรงแรมหลงไปถึง Zen พอรู้ตัวก็ถ่ายภาพไว้ และเดินกลับโรงแรม
เดินกลับมาเข้าฟังการนำเสนอช้าไปสิบนาที พอ break เพื่อนร่วมทีมก็ขอตัวกลับลำปาง เพราะเกรงว่าอยู่ฟังการนำเสนอผลงานวิชาการอีก 1.5 ชั่วโมง จะพบกับรถติด ทำให้กลับถึงลำปางดึกยิ่งขึ้นไป ตกเย็นผมเดินไป pantip ได้ภาพยนต์ csi ny+mi กับ dvd karaoke สำหรับครอบครัว แล้วมาร่วมงานเลี้ยง 19.00น. ตกดึกไปเล่นเน็ตในห้องนอน แต่มีปัญหาต้องเรียกช่างมาเปลี่ยน settopbox ที่นำเข้าจากมาเลเซีย เล่นได้สักพัก settopbox ก็ hang อีก ทำให้ผม video conference กับครอบครัวที่บ้านไม่สำเร็จ .. และแล้วก็เข้านอน ดึกมาก็ได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้ในโรงแรมสุดหรู ในใจก็คิดว่าคงเป็นคนข้างห้อง และทำใจนอนต่อ
+ http://www.nccit.net
+ http://www.thaiall.com/project/nccit07.htm
เพิ่มเติม : ผมจำได้ว่าในทีมของเรา อาจารย์ผู้หญิงเพียงคนเดียวของทีม เดินเข้าไปถามผู้นำเสนออย่างสนใจ ฟังอย่างตั้งใจในประเด็นที่ผู้นำเสนอได้ศึกษาวิจัยมา .. มิเสียแรงที่เขาศึกษามา แล้วมานำเสนอครับ และมิเสียแรงที่อาจารย์ผู้หญิงในทีมไปร่วมเข้าประชุมวิชาการในครั้งนี้ ..
อ.บุรินทร์ว่าผู้หญิงเป็นจุดอ่อน ฤ มิน่าตอนกลางคืนถึงได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้ 555
ผมจำได้ว่าในทีมของเรา อาจารย์ผู้หญิงเพียงคนเดียวของทีม เดินเข้าไปถามผู้นำเสนออย่างสนใจ ฟังอย่างตั้งใจในประเด็นที่ผู้นำเสนอได้ศึกษาวิจัยมา .. มิเสียแรงที่เขาศึกษามา แล้วมานำเสนอครับ และมิเสียแรงที่อาจารย์ผู้หญิงในทีมไปร่วมเข้าประชุมวิชาการในครั้งนี้